«عید قربان موقع این پرسش است که «اسماعیل‌ات چیست تا قربانی کنی و رستگار شوی؟» خداوند از آدمیان نخواسته است از فرزندان و خانواده خویش بگذرند، اسماعیل ابراهیم را نیز به قربانی نگرفت. آدمیان اما اسماعیل‌های بسیار دارند، از مال گرفته تا قدرت و شهرت که ذبح‌شان به اندازه ریختن خون گوسفند نیز خشن نیست اما بی‌خشونت، رستگاری به بار می‌آورد.»
به گزارش ایسنا، محمد فاضلی، عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی در یادداشتی در کانال تلگرامی‌اش نوشت: «ابراهیم در کهن‌سالی صاحب فرزند شده و قربانی کردن او، نمادی از قربان کردن عزیزترین دارایی بی‌جایگزین و برگشت‌ناپذیر است. ابراهیم‌گونه شدن به آمادگی برای گذشتن از این عزیزترین دارایی که به‌مدد یک عمر به‌دست آمده است بستگی دارد؛ چنان‌که اسماعیل نیز ثمره عمر ابراهیم است و دیر به چنگ آمده بود.
عید قربان موقع این پرسش است که «اسماعیل‌ات چیست تا قربانی کنی و رستگار شوی؟» خداوند از آدمیان نخواسته است از فرزندان و خانواده خویش بگذرند، اسماعیل ابراهیم را نیز به قربانی نگرفت. آدمیان اما اسماعیل‌های بسیار دارند، از مال گرفته تا قدرت و شهرت؛ که ذبح‌شان به اندازه ریختن خون گوسفند نیز خشن نیست، اما بی‌خشونت، رستگاری به بار می‌آورد.
قدرت آن اسماعیلی است که قربانی کردنش از همه دشوارتر است. عید قربان برای هر دارای قدرتی، از خرد و کلان، گاه پرسش از این است که چه زمانی و به چه اندازه حاضر است از سهم خود از قدرت بگذرد و آن را با دیگران به اشتراک بگذارد؛ همان گونه که حاجیان گوسفندان قربانی را با ناداراها به اشتراک می‌گذارند و خود بهره‌ای از آن برنمی‌گیرند.
برترین قربانی که دنیای جدید سخت به آن نیاز دارد، قربانی کردن قدرت حاکمان و به اشتراک گذاشتن آن با جامعه است؛ با آنها که سهمی از قدرت ندارند. آن اسماعیلی که قربانی کردنش صلاح و رستگاری برای قربانی‌کنندگان و جامعه فراهم می‌کند، «اسماعیل قدرت» است؛ این عزیزترین دارایی صاحبان قدرت؛ خواه قدرت بوروکرات‌ها برای تصمیم‌گیری در اتاق‌های بسته، خواه قدرت سیاست‌مداران برای رقم زدن سرنوشت شهروندان.
آن‌گاه که قدرت به کفایت قربانی و مردمان در آن سهیم شوند و به اشتراک درآید، آن‌گاه که قدرت قربانی شود، نه آن که قربانی بگیرد، راه رستگاری جمعی و شادمانی، هموارتر می‌شود.»