بوی دود، صدای انفجار، بوی خون، اینجا خرمشهر سال ۶۲ نیست، اینجا تهران است، سال ۹۴، شب چهارشنبه‌سوری که ده‌‌ها انسان را راهی بیمارستان‌ها و دست‌هایی را قطع و چشم‌هایی را نابینا کرده است.
بوی دود، صدای انفجار، بوی خون، اینجا خرمشهر سال ۶۲ نیست، اینجا تهران است، سال ۹۴، شب چهارشنبه‌سوری که ده‌‌ها انسان را راهی بیمارستان‌ها و دست‌هایی را قطع و چشم‌هایی را نابینا کرده است.