آنچه موجب تعجب می شود آن است که نیروهای محافظه کار با توجه به ضرورت حفظ بقا، چگونه نتوانستند از حدود 3 سال پیش بروز تحولات اجتماعی و تغییرخواست عمومی در جامعه ایران را نه ببینند و نه درک کنند!؟. اگرآینده نگری و ارزیابی صحیح و به موقع موقعیت ها یک ضرورت تمام عیار برای عمل سیاسی نیروهای کنشگر محسوب می شود – که لاجرم جز این نمی تواند باشد- با این محاسبه اشتباه از خواست افکار عمومی،آیا محافظه کاران به پایان راه رسیده اند؟